Print deze pagina

Wat zou u doen? Lezers adviseren lezers

Mijn man kan door de dementie steeds minder en is vaak somber en boos. De zorg voor hem gaat dag en nacht door en valt me zwaar. Soms denk ik zelfs: was hij maar dood. Is dit heel extreem of denken andere mensen dat ook wel eens? Anoniem

Ik heb al zo vaak gedacht en heel lang niet uitgesproken 'was mijn vrouw maar dood'. Uit liefde dacht ik dat, niet omdat ik haar kwijt wilde. Omdat de dementie alleen maar erger wordt en niet beter, wenste ik dat het zou stoppen; dat zij niet verder hoefde te lijden en ikzelf ook niet, want ik ben inmiddels oververmoeid en heel labiel door de jarenlange zorg voor mijn vrouw. Ik kan haar geen moment uit het oog verliezen en ook de nachten zijn vaak onrustig. De onrust, het zoeken, de onmacht en steeds meer inleveren.... Zij was zich daar lange tijd van bewust en dat was ontzettend verdrietig om mee te maken. Ik hoop op de dood als verlossing! Jan van Straaten

Dit is voor mij heel herkenbaar. Lange tijd worstelde ik met schuldgevoel over deze gedachten, ik zou nog liever mijn tong afbijten dan het hardop tegen iemand zeggen. Ook vanuit mijn opvoeding en religie zijn deze gedachten slecht, dat mag je niet eens denken, laat staan uitspreken. Toen ik de cursus 'Omgaan met dementie voor mantelzorgers' volgde, was er een andere partner, die het wél uitsprak. Dat vond ik zo dapper en eerlijk van haar. Toen bleek dat er in die groep meerdere mensen waren die dezelfde gedachten hadden. De een sprak er wel eens over met iemand in vertrouwen, maar toch bleek dat er een enorm taboe op rustte. Het luchtte mij enorm op, dat ik niet de enige was met deze gedachten. Joke van der Linden

Toen ik je vraag las, besloot ik te reageren. Wat heb ik mij lange tijd geschaamd over mijn gedachten, en de dingen die ik voelde, die mochten nooit uitgesproken worden. Ik dacht letterlijk: laat hem alsjeblieft overlijden voordat hij wordt opgenomen! Ik wilde hem dat besparen. Mijn man zei vaak: 'Naar het verpleeghuis, dat nooit, dan ben ik nog liever dood!' De ervaring die hij had met zijn vader, die vergat hij nou net niet, terwijl hij alle andere dingen wél vergat. Hij was vaak achterdochtig en dacht al jaren dat ik bezig was hem ergens te laten opsluiten. Ik voelde mij zo eenzaam met mijn gedachten, ik kón er eenvoudigweg niet over praten met anderen. Wat zouden die wel van mij denken? Nu is mijn man al meer dan een jaar overleden en moet ik toegeven dat ik ergens blij was dat het niet verder ging. Hij was een totaal andere man, herkende mij en de kinderen niet meer, leefde in zijn eigen wereld. Dan weer boos dan verdrietig en er waren ook nog goede momenten, waar hij van genoot. Maar of er nog sprake was van kwaliteit van leven? Wie zal het zeggen. Daarom is het goed zo, hij heeft rust en wij ook. Ik ben bang dat mijn naasten weinig begrip voor mijn gedachten zouden hebben gehad, ik durfde niemand in vertrouwen te nemen. Anoniem

Nieuwe lezersvraag

Nu het lente is wil ik er graag weer op uit met de fiets. Maar mijn vrouw heeft sinds kort Alzheimer. Kunnen we dan wel gaan fietsen? Jan-Cees Haanstra

Heeft u ook een vraag aan medemantelzorgers?

Stel uw vraag via info@mantelzorgnieuwsbrief.nl, met de vermelding 'lezersvraag'. Uw naam wordt alleen bij de vraag vermeld als u dat goed vindt.